Shoppen

Mijn man houdt niet van shoppen. Op zich niks bijzonders. Ruim 47% van de mannen beleeft absoluut geen plezier aan winkelen. En zodra je dat woord erbij gebruikt. Shoppen. Gaat hij zéker niet mee. Als je hem vraagt. Ga je mee shoppen, schat? Of. Wil jij even Kates poepluier verschonen? Dan kiest hij dat laatste. 100%. Zeker weten. Soms helpt het als ik een zogenaamde ‘voorselectie’ doe. In mijn eentje de stad af struin. Op zoek naar het beste aanbod. Waarna ik hem als het ware mee lok. Die ene winkel in. Kom schat. We moeten nog even langs de drogist. O. En hiernaast heb ik een goede jas voor je gezien. Kun je zo wel even passen. Duurt hooguit vijf minuten. Maar op een slechte dag? Is zelfs dat teveel gevraagd.

Slechts 15% van de mannen laat kleding door hun partner kopen. En daar hoort mijn man dus ook bij. Ik snap best waarom dat percentage zo laag ligt. De mannen? Die vinden het wel prima. Maar voor de vrouwen? Is het super irritant. Betekent namelijk dat jij het moet kopen. Op de gok. Maar ook weer terug ‘mag’ brengen. Op het moment dat dat shirt toch te klein is. Te groot. Of niet helemaal naar meneers smaak. Want kritisch? Blijven we natuurlijk wel. Maar ik doe het natuurlijk met liefde voor hem. Dus heb ik laatst weer wat voor hem gekocht. Met een mooi hartje. Verstopt. In de kraag van zijn nieuwe overhemd. Omdat ik zoveel van hem hou. Dat vooral. En omdat ik hoop dat hij nou eindelijk eens lekker zélf gaat shoppen. Dat ook wel een beetje. Verschoon ik ondertussen die poepluier wel. Beloofd. Oké, cupido van me?