Op zaterdagmiddag de stad in. Altijd leuk. Kijken wat
die andere ouders allemaal aan het doen zijn. Stukje bevestiging. Dat zij het
allemaal net zo lastig vinden als ik. Doodvermoeid lopen ze daar. Met 30
boodschappentassen. Kinderwagens. Wegrennende peuters. Op iedere straathoek
onduidelijke instructies. Halve pogingen. Om de chaos nog enigzins onder
controle te houden. Nu wel een beetje
rustiger doen, schat! Hoeveel rustiger hebben we het precies over? Eén
schreeuw minder mama? Of twee? Niet zo
vervelend doen, lieverd. Ok. Is zó vervelend wel goed? Wel een beetje liever zijn, lieverd.
Maar je vindt me toch al lief? Je noemt me net lieverd. Gaan ze dus
niet beter van luisteren. Die kinderen. Maar volgens mij praten die ouders
vooral tegen zichzelf. Ik zou zo graag willen dat je ietsje rustiger was,
ietsje minder vervelend, ietsje liever. Vandaag. Maar eerlijk gezegd kan ik
niet de energie opbrengen om er op dit moment écht iets aan te doen.
No comments:
Post a Comment