De jeugd van tegenwoordig

Het is wat met die jeugd van tegenwoordig. Weten niet dat haaientandjes stoppen betekent. Fietsen gewoon door. Dwars over en net langs je heen. Jij oude vrouw. Met een gevuld kinderzitje achterop. Weten sowieso niet wat stoppen betekent. Gewoon doorgaan. Met stappen. Tot vroeg in de ochtend. En doorzuipen. Tot coma’s aan toe. Dan schreeuwend onder het raam doorlopen. Van die oude vrouw. Die al om 10 uur ’s avonds op bed lag. Maar stiekem ben ik gewoon een beetje jaloers natuurlijk. Want ik luister niet meer naar schreeuwende vrienden, maar naar een schreeuwend kind. Al vier nachten in een rij. Tot ik vandaag net zo moe was als vroeger. Na een nachtje flink stappen. Zo moe dat je denkt: zal ik morgen wel weer goed kunnen functioneren. Op mijn werk?  En dat dacht ik vroeger ook. Als student. Regelmatig. Na een nachtje stappen, op weg naar mijn bijbaantje. Maar dan had ik die avond ervoor wel een heleboel lol gehad. Dus als het vannacht weer feest is? Zet ik gewoon een muziekje op. Wijntje erbij. Dansend door de huiskamer. Tja. Die moeders van tegenwoordig. Maar alles beter dan mijn haaientandjes weer de hele nacht op elkaar te bijten. Want dat stoppen zit er blijkbaar niet in. Dus dan maar doorgaan. Zij. Kate. En ik.