Startklaar

Heb ik geleerd in de horeca. Altijd startklaar zijn. Voor de volgende gasten. Ook als het even rustig is. Afwassen, poleren, servetten vouwen. Ben er nog bijna om ontslagen, als 17-jarig meisje. Je moet beter vooruit gaan kijken,  anders kunnen we niet meer met je werken. Slecht vooruitkijken. Ik! Wat een feest! Mag ik terug in de tijd? Want als er iets is wat ik als 37-jarige te goed kan, is het wel vooruit kijken. Altijd klaar voor de volgende golf. Nooit eens even stil zitten. Kindertjes. Check. Wasmand. Check. Boodschappen. Check. Schoonmaken. Check. Man. Check. En dan in willekeurige volgorde natuurlijk.

Behalve vorige week. Toen wist ik het ineens weer. Een beetje. Dagje vrij. He-le-maal niks voorbereid voor de dag erna. Kindertjes? Op de opvang. Volle wasmand? Loopt vast niet weg. (Was het maar zo).  Lege koelkast? Komt morgen wel. Halen we wel een pizzaatje. Vieze vloer? Wordt vast wel nog viezer. Maar helaas. Werd gelijk keihard afgestraft. Volgende dag. Jongste ziek. Spugen en geen schone handdoeken. Die zaten in die volle wasmand. Geen eten in huis en ook geen tijd om wat te halen. Dus dan maar die left over pizza opwarmen. Als lunch. Eigenlijk bleek alleen dat van die vloer een goed idee. 

Gaan we niet meer doen dus, dat loslaten. Je wordt er ook al niet om ontslagen. Eens een moeder, altijd een moeder. Hebt alleen jezelf ermee. Dus ik ben voortaan weer startklaar. Voor de volgende gasten. Altijd welkom, ook zonder reservering.