Mijn zoontje is van het weekend voor het eerst alleen
thuis gebleven. Kwartiertje. Voor de tv. Terwijl wij bij het nieuwe huis gingen
kijken. 100 m verderop. Telefoon ernaast. Op dit knopje drukken, dan krijg je mama
aan de telefoon. Langzaam loslaten heet dat geloof ik. Valt niet mee, als
ouder. En gaat ook nog wel eens mis. Zoontje van vriendin van me. Acht jaar.
Alleen spelen op het pleintje op de hoek. Ineens was 'ie verdwenen. Paniek. Politie
erbij. Was ie het buurthuis ingelopen. Daar stonden allemaal computers, kun je dus
op gamen. Tot de beheerder de deur op slot doet. Oeps. Maar zo’n politieagent
maakt een hoop indruk. Dus voorlopig blijft hij wel weer op het pleintje, hoop
ik.
En dan is er ook nog het Grote Loslaten. Als ze ouder worden en uitvliegen.
Helemaal naar Israël, bijvoorbeeld. Zoals de dochter van mijn schoonheidsspecialiste.
Ik breng haar niet naar Schiphol, dat trek ik niet. Zul je zien dat ik die
Joris Linssen ook nog tegenkom. Waarom ligt u hier op de grond te gillen
mevrouw? Want dat is wat je kunt doen. Beetje gillen. Liefst van binnen, zonder
dat je kind het ziet. Tegenhouden werkt niet. Heeft mijn moeder ook niet
gedaan. Toen ik naar Israël vertrok voor 3,5 jaar. Maar wat heeft ze staan juichen, toen ik terugkwam op Schiphol.
Jammer dat Joris daar niet bij was. Would have made for real great tv. Want
dat is het andere wat je kunt doen. Blij zijn. Als je ze wél ziet. Al is het maar 1x per week, 1x per maand, 1x per
jaar. Dichtbij. Of aan de andere kant van de wereld. Tot het volgende loslaten. En bij het volgende weerzien.
No comments:
Post a Comment