Vroege Puberteit

Als je nog 1x lacht ga ik aan een ander tafeltje zitten. Niet grappig. Nee. Die wil ik niet. Die spierwitte graag. Adidas. Die zijn pas cool. Tuurlijk ga ik er niet mee voetballen. Ik ben toch niet dom. Als je de volgende keer weer zo vies kookt, ga ik ergens anders eten. Ik ga wel alleen naar school. Ik heb jou niet nodig. Stommerd. Achter elke zin heel veel uitroeptekens. Een boos gezicht erbij. Armen over elkaar. 

Mijn zoontje. Vroege Puberteit. Zes jaar is ie. Normaal gesproken gaan ze dan perspectief nemen. Jij kunt verdrietig zijn. Als ik boos ben. Allemaal op hetzelfde moment. Beetje rekening houden met de ander. Sorry mama. Kan ik het goedmaken? Die van mij niet. Slaat die fase gewoon over. 

Komt omdat hun wereld al zo snel zo groot is. Zei een moeder laatst. Internet. tv. Gamen. Had je vroeger niet. Mocht je op woensdagmiddag en zondagochtend tv kijken. Uurtje. Hooguit. En wat voor. Snoopy en Woodstock. Zeiden bijna niks. Kon je alsnog je eigen verhaal erbij verzinnen. Waren we nog steeds creatief bezig. Dan weer lekker buiten spelen. Zonder eigen mobieltje. Ja. Zelfs zonder toezicht. Want er lagen toch geen gevaren op de loer. En als er wel iets mis ging? Kwam de sociale gemeenschap wel in actie.

Nee. Dat gaat nu wel anders. Gisteren nog op een verjaardagsfeestje. Negen was ie geworden. Kamertje vol met kids. Twee Ipads. Een laptop. In groepjes erachter. Helaas. Geen Twister dit keer. Niet achter die dingen weg te slaan. Behalve toen we Kate haar poepluier kwamen verschonen. Zelfde kamer. Waren ze heel snel weg. Kunnen ze ineens heel goed rekening houden. Uitstekend zelfs. Met zichzelf. 

Maar als het toch allemaal sneller kan. Laten we dan de rest ook Fast Forwarden. Weet je wel. Die knop die vroeger op je cassettespeler zat. Op hun twaalfde een eigen baan. Waar ze met eigen vervoer naartoe gaan. Netjes gekleed. Eigen eten koken. Rekeningen betalen. En rekening houden. Met mij.